Diapason Magazine Bekroont Ilumnia Magister MK2
– Geschreven door Frank Essink –
Het toonaangevende Franse magazine voor klassieke muziek Diapason Magazine heeft in Januari 2023 de Ilumnia Magister MK2 bekroond met een Diapason d’Or award in het bijzonder voor de weergave van klassieke muziek. Hieronder een vrije vertaling van het testverslag.
“Alles wat de beweging van een luidspreker belemmert, schaadt de zuiverheid van het geluid. Wat trilt, wrijft en het bruikbare signaal dwarsboomt, verpest de nauwgezette zorg die wordt besteed aan wat eraan voorafgaat (opnames, bronnen, elektronica, kabels, enz.).
MP-02 plasmater in de jaren 80. Een andere weg, kiezen voor een gigantisch membraan, om grote hoeveelheden lucht verplaatsen: dit is de manier van panelen, dynamisch, elektrostatisch, wat dan ook. In dit geval heeft u grote oppervlakken nodig: het is daarom duur en delicaat.
“elektromagnetische ophanging” te bewerkstelligen. Met een min of meer stijve vering, à la carte in te stellen.
Een eerste werkend prototype werd gelanceerd in 2013. Er waren nog vier jaar nodig om ’s werelds eerste zwevende conus, de LEMS driver, waarvan het gedrag voor 99,7% lineair is, te verfijnen. De bewegende massa is slechts 15 g. In 2017 werd het eerste model Magister gelanceerd met vele positieve reviews als gevolg. De recente MkII-versie verbetert de respons van de LEMS verder, nu lineair van 35 Hz tot 9,5 kHz (vergeleken met 5,5 kHz op de I-versie), de frequentie waarop een soft dome silk directionele tweeter geplaatst in een ogief precies ingrijpt. De kast is gemaakt van gefreesde delen van multiplex van maritieme kwaliteit en heeft drie min of meer verborgen baspoorten. Het meegeleverde filter voor bi-wiring bevat instellingen voor mogelijke aanpassing van het niveau van de transducers. Tot slot zorgen aluminium platen voor een onberispelijke afwerking, van dichtbij en veraf.
Luisteren
“Een luidspreker produceren met echt geluid alsof het uit een natuurlijke bron komt”, dat is het doel van de gebroeders Nuyts met de LEMS en de Magister MkII. Laten we het voorbeeld nemen van een luisteraar van een symfonie in een gemiddelde zaal (bijvoorbeeld de aula van Radio France), bijvoorbeeld op de achtste rij. Laten we het niet eens hebben over de soundstage, enorm, diffuus en zeker niet gegroepeerd in twee rechter- en linkerpunten. Laten we ons in plaats daarvan concentreren op de textuur van geluiden en hoe energie zich verplaatst. Voor ons de strijkers, violen, altviolen, cello’s en contrabassen rechts, houtblazers achter in het midden, verder naar achteren de koperblazers en hoorns links, en achtergrond percussie. Hoe komt het dat we de fluit of de piccolo zo goed horen in het hart van deze zee van snaren? De resolutie en de dynamische microfoon. Ze zijn ook heel goed in de richting geplaatst; hetzelfde geldt voor de hoorn die solo speelt: hij is niet zo luid en toch nemen we hem heel goed waar. Wat betreft de snaren, wat een zachtheid, wat een fluwelen klank. De gelaagdheid, echt houtachtig, we nemen ze duidelijk waar en het blijft zacht, zacht, omhullend. Maar als de dirigent beslist, als alle koperblazers en houtblazers zich verenigen, ja, dan stormt het, het slaat neer, en hetzelfde geldt voor de strijkers.
Oordeel zelf.
De +: Een vanzelfsprekendheid en een gemak dat je wél moet ervaren.
De -: Je moet ernaar luisteren, want woorden zijn nog steeds beneden de waarheid.”
